Hartzaken om bij stil te staan...

Stel: je hebt een hartaanval gehad of je bent geopereerd aan je hart, je komt het ziekenhuis uit, je volgt eventueel een revalidatieprogramma en dan? Dan begint het herstel eigenlijk pas echt. Lichamelijk is de pomp (en zijn leidingen) gerepareerd, iets waar we de geneeskunde zeer dankbaar voor zijn.

Toch hebben hartpatiënten vaak het gevoel dat het hart meer dan alleen een 'pomp' is, die het bloed door onze aders laat stromen. Ineens staat je leven compleet op zijn grondvesten te trillen. Verleden, heden en toekomst lijken kriskras door elkaar heen te lopen en doelen van voorheen lijken ineens zo ver weg.

Diit geldt overigens in zekere mate ook voor hun directe omgeving, want hoe ga je als partner met de nieuwe situatie (veelal met beperkingen) om of wat te doen als je onverhoopt een naaste in je omgeving verliest?

Voorbeelden uit de praktijk:

Dat mensen die vastgelopen zijn, een luisterend oor zoeken om hun problemen te door-leven...

Dat men, zonder goedbedoelde adviezen, het hart wenst te luchten en dat er een mogelijkheid wordt gecreëerd om deze

heftige gebeurtenis om te buigen in een nieuwe, kansrijke levensweg...

Dat hartpatiënten en hun naasten vaak een aanvullend stukje zorg zoeken met betrekking tot vragen als:

"Je bent net een pluisje in het leven, de wind draait en je waait gewoon de andere kant uit..., maar nu nu verder?!

"Mijn partner is hartpatiënt, zij reageert ineens zo anders en onze relatie loopt tegenwoordig zo stroef. Wat kan ik doen?"

Aspecten die mee kunnen spelen zijn:

Angst voor hartfalen, somber & lusteloos, uit het veld geslagen, emotionele wanorde, behoefte aan lotgenotencontact

of gewoon een steuntje in de rug nodig...

Meeleven of meelijden...

Meeleven is daarbij een arm om iemands schouder of een toereikende hand, terwijl meelijden het te ver voorover buigen is om een ander uit de put te trekken, waardoor je uiteindelijk beiden de bodem verkent. Ga in uw eigen kracht staan,

zorg voor een eigen balans, voordat u de ander helpt. Echt, dat helpt!

Eigenlijk is het dus de kunst om een plek te creëren, waar geluisterd wordt naar de stem van ons hart!

Dé ontmoeting in 'even-wichtig' zijn!

Het 'spel' hierop aarde is nogal een interessante, want er valt nogal wat te kiezen. Dat kan ook niet anders, want wij bevinden

ons op de planeet der dualiteiten. Geen links zonder rechts, geen boven zonder onder en geen voor zonder achter...

(en voilà, daar heb je al een aards 3D object...)

Zonder die schijnbare tegenstellingen zou er natuurlijk niets te kiezen vallen...

Dus bijt ons verstand zich direct vast in deze materie, maar voordat je het weet focus je je teveel en verzand je in oeverloos detaillistisch geneuzel.

Mijn ervaring is dat mijn verstand een perfecte 'tweede man' is, maar dat hij op de eerste plek geenszins uit de verf komt.

Het ontbreekt hem gewoonweg aan visie en dat betekent dat hij op z'n tenen gaat lopen. Met alle gevolgen van dien...

Hart is echter wél visionair, maar is niet capabel om het handen en voeten te geven.

Hij heeft simpelweg een besturingssysteem (lees; uitvoerend orgaan) nodig dat zijn 'fysieke zijn' laat zegevieren.

Laten ze elkaar dáár nu net even hard nodig hebben...

Angst & liefde...

Ik zeg wel eens: 'Waar je je op focust, vergroot zich uit'. Op zich kan dit handig zijn, want wat te denken als onze armen tekort schieten op middelbare leeftijd en een leesadditief een ware aanvulling blijkt. Sterker nog; een verrekijker voor de vogelaar

onder ons, een ruimteletescoop of juist een microscoop in een laboratorium in actie. Ineens zie je zaken, die er voorheen schijnbaar niet waren...

Mijn persoonlijk mooiste voorbeeld is het moment als ik 16 jaar oud ben. Ik heb tot die tijd nooit meer dan 12% gezichtsvermogen genoten en tijdens een spontane test in het ziekenhuis nam dit plotseling toe tot meer dan 80%! Ik kan u melden, dan schrik je

je een ongeluk... Mijn vader zat tegenover mij en voor het eerst in mijn leven zag ik zijn gezicht in detail. Mijn ietwat ongenuanceerde citaat: 'Wat bent u eigenlijk een lelijk mannetje!', heeft nog jarenlang rondgezonden in onze familie,

maar dat even terzijde...

Waar het hier omgaat is de vraag; waar focus je je op? Is dat het donker of het licht? Is dat dichtbij of juist veraf?

Is dat wat niet meer gaat of toch wat nog wel lukt? Inderdaad wederom twee aardse dualiteiten, want anders valt er niets te kiezen. Daarbij is ons grootste goed dat wij in principe allen een 'vrije keuze' genieten, ook al hebben we nog wel eens het idee dat dit verre van de ervaring op dat moment is. Het een kan niet zonder het ander, daar beiden zorgen voor het referentiekader. Toch is het de kunst opnieuw te kiezen als u een koerswijziging wenst. Hoe klein die stap ook moge lijken...

Weet daarbij wel dat controle willen hebben of houden en gebrek aan informatie veelal gebaseerd zijn op angst en dat vertrouwen (lees; liefde) juist de andere kant weerspiegelt.

Met andere woorden; leg je de focus op angst als neerwaartse spiraal of op liefde die een opwaartse tendens kent.

Voeg daarbij toe dat de wet 'oorzaak/gevolg' dienovereenkomstig aantrekt en dan wordt waarschijnlijk duidelijk dat het

begrip 'focus & toeval' een vrije wil in zich herbergt. Dit is niet goed of fout, doch geeft ons echter wel de mogelijkheid

bewuster een weg te bewandelen in ons leven.

Onze grootste uitdaging is dus eigenlijk: 'Wat is mijn hartenwens?'.

Liefde & Angst

Herinner dat de vrije keuze voor vertrouwen (lees; liefde) de weg naar verlichting is,

dat de tegenhanger angst veelal gebaseerd is op controleverlies & gebrek aan informatie,

maar dat beiden je begeleiden naar een evenwichtig zijn

Verstandig hart

Een hart heeft verstand, maar verstand geen hart